Ik verlang naar de betekenis van een groter doel.  Ik ben een positieve denker, maar wordt soms bevangen door onmacht. Onmacht door mafkezen op onze aardbol die onze aarde  kapot maken. De tijd dringt.

Het klinkt zo makkelijk: “Leef je eigen verhaal.” Maar soms voelt het alsof het leven me door elkaar schudt en ik als een blad in de wind rond dwarrel. Er zijn momenten waarop ik probeer te vertrouwen op het idee: “Wat komt, dat komt.” Alsof ik de controle loslaat en gewoon meedrijf op de stroom van het leven. Maar eerlijk gezegd, vind ik dat soms behoorlijk ingewikkeld.

Het geluid van mijn NOS-app galmt uit mijn mobiel. Dit is het enige geluid van een app die aanstaat. Ik open mijn mobiel en hoop op fijn nieuws. Mijn haartjes op mijn armen gaan recht overeind staan. Het is helaas weer geen fijn nieuws. 

Mijn hoofd knaagt aan mijn geweten. Je kunt wel denken ‘het is mijn pakkie an niet’ of denken ‘ik ga er nu iets aan doen!’ En dat laatste is het geworden. De rebel in mij is weer opgestaan. Een aantal vrienden begrijpen er nog niks van. Ik laat ze. Ik ben er klaar voor.

Toen aan het begin van het zomerreces de verwachte kabinetsbom alsnog insloeg, was ik even van slag. Ik dacht benauwd: ‘Wat gebeurt er allemaal in ons kikkerland en hoe moet het nu verder?’

Als kind beleefde ik heel veel plezier aan tekenen en bewegen. In mijn naar schoolgaande jaren waren gym, creatief schrijven, tekenen en handvaardigheid mijn leukste vakken. Op de PABO eveneens en toen ik eenmaal lesgaf ook.

Afgelopen week zat ik in een situatie waarin ik was overgeleverd aan overmacht.

Onze dochter Roos en vriend Tim lopen met kampeeruitrusting bepakking inmiddels zes weken en hebben er nog minstens negen te gaan. Ze slapen op campings, in kloosters, gîtes of zetten hun tentje in een tuin van een vriendelijke eigenaar. Hun tocht is van home (Amsterdam) to Rome.

Heb je dit van mij of van je vader?

Hoe gaat het?

Onder de bel hangt een briefje met daarop de tekst: 'Lang bellen AUB.' Ik volg braaf de instructie op. Ding-donggggggg.

Wauw!

In onze straat staan drie containers. Eentje is er van ons. Er wordt druk verbouwd in die drie huizen. De verbouwstof ligt tot op de stoep. 'Oehoe' denk ik. Stof van binnen naar buiten. Tot aan de hemel.

Het thema van de Boekenweek 2023 van de afgelopen week is ‘Ik ben alles’.

‘Ze bestaan wel, jongeren die zich druk maken over de wereld’, schrijft Aleid Truijens in haar column over politieke betrokkenheid. Mijn ervaring als leerkracht in de bovenbouw van de basisschool is dat ook deze kinderen zich vreselijk druk maken om hun toekomst. Als we het thema verkiezingen behandelen, blijkt steeds weer dat zij, ook al komen ze uit een rechts nest, links denken.

Heb jij dat ook wel eens?

Ze was opgetogen en oogde blij, maar tijdens onze rit op de fiets naar het filmhuis voelde ik dat er iets haperde bij haar. Ik durfde het niet aan te raken, niet te zeggen, maar maakte mij grote zorgen. Ik vertelde aan mijn wederhelft en haar man wat ik dacht en voelde. Haar man beaamde wat ik dacht. Het gaat niet goed met haar. De afspraak bij de huisarts en vervolgens de afspraak voor een groot onderzoek in het ziekenhuis was binnen een maand gebeurd. De uitslag liet een aantal weken op zich wachten, maar uiteindelijk kregen ze de uitslag en hoorden wij deze ook.

Hoe gaat het?

Ik: ‘Leef je nog?’

Vandaag was een gelukkige dag.

BAM!

Staat jouw kerstboom al te shinen? Heb jij nagedacht over hoe jij licht in de duisternis kunt brengen?

Zolang je je hoofd diep in het zand wegstopt, kun je in je eigen bubbel lekker verder leven.

Willie wortel is een geniale uitvinder uit Donald Duck-land. In zijn brein ontstaan de prachtigste dingen. Ik had vandaag een mini Willie Wortel inzicht momentje. Nee. Ik heb geen geldmachine uitgevonden, maar mijn bedenk-lampje ging wel even heel hard in mijn hart schijnen. En als dat zo is, dan wil ik het ook graag uitvoeren. Poetin heeft ons een rare meevaller meegegeven. Iedereen, arm of rijk heeft 190 euro op zijn rekening gevangen. Wat doen we ermee? Hebben we het zelf hard nodig of geven we het weg aan iemand die het nog harder nodig heeft?

Terwijl de boeren demonstreren voor hun eigen belang demonstreren klimaatactivisten voor het grotere belang. De toekomst van ons allen.

Na een snelle telling van mijn kledingstukken staat de teller op 275 en dan heb ik mijn ondergoed en jassen niet eens meegerekend.

Rob Jetten en zijn ministerievrienden in Den Haag organiseren een nationale Klimaatweek van 31 oktober t/m 6 november. Campagnespotjes geven tips om de CO2 uitstoot te besparen. Op de televisie zien we schrikresultaten over de temperatuurstijging en diens gevolgen. De ijskap smelt. Er zijn meer overstromingen en extreme droogte op het land van de aarde. Nederland staat in de top tien van Europa voor wat betreft de CO2 uitstoot per huishouden. Ik krijg zwaar kippenvel en mijn maag wordt loodzwaar van deze televisie-uitzendingen.

Ik eet mijn soep op en lees ondertussen het nieuws op mijn mobiel. Er woedt een oorlog in onze achtertuin en de vijand rammelt aan de poort van onze vrijheid.

Mijn moederhart klopt.

De eerste keer op de berg startklaar maken.

Toen wij 5 jaar geleden, na al 25 jaar samen te zijn op de fiets naar elkaar toe fietsten, Elton John uit de box galmde met het lied ‘circle of life’ en wij elkaar het ja-woord gaven in het kampeerweiland was dat echt supertof.

Een kwal heeft een negatief imago, maar heb jij dat na het lezen van dit stukje nog steeds?

Mees Peet voor zijn leerlingen, voor mij een lieve vriend en gekke Peter.

Ik maak fouten. Jij maakt fouten.

Ik ben weer bijna jarig.

Ben jij een dooddoener?

Ik ben een opgewekt ei met een opgeruimd hoofd ondanks dat mijn kasten bommetje vol zitten. Er bestaan genoeg theorieën die zeggen dat een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd. Ons huis is geordend bommetje vol.

Als we samen met ons busje meneer Nilsson op reis zijn, dan leven we weken samen op 10 vierkante meter. Vrienden vragen zich wel eens af of we in de bus door zo op elkaars lip te leven meer ergernisjes hebben. Grappig genoeg hebben wij dat in ons busje niet meer of minder dan thuis. We zijn zo op elkaar ingespeeld, dat we automatisch handelingen verrichten zonder de ander daarbij lastig te vallen. En natuurlijk zijn wij geen engelenstel en hebben wij wel eens mot.

Wanneer ben je een verrader?

Help!

Ik kijk iedere ochtend in de spiegel. Hoe zit mijn haar vandaag? Heb ik een bad hairday of is het vandaag een meevaller? Zijn mijn ogen helder of dof? Zijn mijn tanden wit genoeg om de dag door te komen of hebben ze een grote beurt nodig?

Wat zie jij als jij naar mijn profielfoto kijkt? 

Als kennissen vragen naar mijn kinderjaren en ik vertel dat ik van 0-8 jaar in tehuizen gewoond heb, merk ik dat de reacties heel verschillend zijn. Enkele voorbeelden zijn: 'Oh wat erg voor je', 'Was het massaal?', 'Wat is er met je ouders gebeurd? of 'Hoe vond je dat?'

Ik heb mijn hele leven lang al vragenlijsthonger. Als puber las ik het blad Tina en als jongvolwassene de Viva. Regelmatig stonden er quizzen in die ik met veel plezier invulde. Vroeger, op het strand met vriendinnen vulden we ze in, berekenden we de uitslag en hadden discussies of de uitslag bij ons pasten. Soms was het lachen, gieren, brullen en soms zo confronterend. 

Pieuw.

Terwijl het wereldnieuws maar doordendert logeer ik op Schiermonnikoog.

Deze blog typen terwijl Oekraïne in brand staat, relativeert onze eigen problemen.

Wat schuilt er achter de pokerface van Vladimir Poetin? Emotieloos slingert hij allerlei berichten de wereld in en zorgt voor oorlog in Oekraïne. Zal hij last hebben van onzekerheid of wel eens verdrietig zijn? Een pokerface zetten we allemaal soms op als we denken dat dat nodig is.