BAM!
Die staat!
BAM!
Doorgaan naar een nieuw schrijfonderwerp.
EN BAM!
Die is ook af.
Ik ben iemand die maar doorgaat en graag vooruitblikt.
Terugblikken zit niet zo in mijn systeem.
Toch heb ik ontdekt dat terugkijken nieuwe inzichten kunnen opleveren bij het verder gaan.
Zo heb ik ooit geleerd dat hoge doelen stellen een uitdaging is waardoor je jezelf blijft kriebelen. Soms kan dat kriebelen overgaan in erge jeuk. En dat is nou precies wat ik kreeg.
De laatste twee maanden had ik last van mijn niet-haal-doel-jeuk.
Mijn challenge-doel om honderd stukjes binnen een jaar tijd op mijn website te schrijven en te posten is voor vijfenzeventig procent gelukt.
Mijn kritische dwingelandse paniekmonster zit al een tijdje op mijn schouder en gaat er niet van af. Mijn hersenspinsels kronkelen zich in allerlei bochten om te bedenken hoe ik het toch voor elkaar kan krijgen om die honderd te halen.
Terwijl ik dit neertik zucht ik diep en nog eens nog dieper. Ik stel mijzelf de vraag: ‘Van wie moet dit Annemiek?’ Een glimlach verschijnt. Ik antwoord: ‘van mijn kritisch dwingeland paniekmonster.’ Ik lach hardop. 'Geef hem een rot-schop en doe even normaal' spreek ik mijzelf bekritiserend toe.
Ik scroll door mijn website en dan is mijn hele hoofd en hart één grote lach.
Ik gaf mijzelf vandaag de opdracht om positieve en negatieve dingen over mijn schrijven op te schrijven. In eerste instantie dacht ik aan datgene wat niet was gelukt.
Daarna pas aan al het moois wat 2022 mij ook heeft opgeleverd.
Herken je dit gevoel als je terugblikt?
Het meest trots ben ik op de schrijfkilometers die ik heb gemaakt voor mijn website, mijn polarsteps en sinds kort de column. Ik haal zo veel plezier uit schrijven en wil dit graag delen. Ik hoop dat mijn lezers zich erin herkennen, er plezier uithalen of er iets van opsteken.
Soms denk ik wel eens dat mijn lezer mij een op-hol-geslagen variant van Pippi Langkous die naast haar schoenen loopt vindt. En dan komt ook hier mijn paniekmonster weer uit zijn hol en bekruipt mij het gevoel dat ik maar moet stoppen met schrijven voor de ander en het voor mij zelf moet houden. Een lastige tweestrijd die ik af en toe met mijzelf voer.
De belangrijkste lessen die ik uit mijn reflectie haal is dat je je doelen altijd ergens in het jaar kunt bijstellen en dat ik mij niet moet vastklampen aan het gene wat ik mij zelf heb opgelegd. Ook ga ik het komende jaar op zoek naar een manier waarop mijn schrijfsels een groter publiek kunnen bereiken en probeer ik de in mijn hoofd-spinsels van anderen over de op-los-geslagen Pippi Langkous variant te laten zijn voor wat het is. Een nieuwe uitdaging in 2023 wordt mijn eerste boek over een levensverhaal van een verteller. Daarna volgt mijn droom om een column te hebben in een vrouwen- of reisblad, maar voordat ik daaraan ga beginnen ...
verzuip ik mijn onzichtbare kritische dwingelandse paniekmonster nog in 2022 zodat ik daar nooit meer last van zal krijgen.
Reactie plaatsen
Reacties