Hoe gaat het?
Druk.
Hoe gaat het verder?
Superdruk.
Ja, maar hoe gaat het verder?
Ik heb het even aller drukst.
Ik geef het op.
Ik kom er niet doorheen.
Herken jij dit?
Dit is het leven van nu. De ziekte van deze tijd is dat we veel willen ondernemen.
We hollen en rennen elkaar voorbij.
Het lukt ons niet goed om niets te doen.
Gemiddeld hebben we vierenveertig uur vrije tijd in de week. Dat klinkt best veel, maar mensen voelen ook in hun vrije tijd alsof er van binnen op hun gejaagd wordt.
Het Sociaal Cultureel Planbureau houdt allerlei oorzaak gegevens van gejaagdheid bij.
Ik spiegel er een paar op mijzelf.
Internet zorgt dat je in twee werelden leeft. De digitale en de fysieke wereld.
Ik moet echt mijn best doen om mijn mobiel niet te vaak op te pakken. Ik heb uren dat ik er enorm naartoe wordt gezogen. Ik vind dat zwaar irritant van mijzelf.
Werk en zorgtaken vergroten de tijdsdruk.
Ik heb geen betaald werk meer en voel daardoor veel minder stress. De kinderen zijn al honderd jaar de deur uit. Hierdoor voel ik minder tijdsdruk.
Als je veel sociale rollen hebt komt de tijd in het gedrang.
Ik voel dat op sommige dagen ook. Door mijn diversiteit aan vrijwilligerswerk, sportclubjes, eetclubjes, 1:1 vriendenacties en vriendenclubjes wordt mijn tijd opgezogen.
We doen in tegenstelling tot vroeger veel taken met machines. Toch geeft het denken aan bijvoorbeeld het aanzetten van de wasmachine ook druk.
Hier heb ik totaal geen last van.
Multitasken. Even een serie kijken met je mobiel bij de hand zodat je toch je (werk)mail kunt lezen en beantwoorden.
Dit heb ik afgeleerd. Heerlijk.
Mensen gaan steeds meer individueel sporten omdat je daarmee je eigen tijd kunt indelen. Toch moet je het wel inplannen, anders komt er niks van.
Ik sport veel en heb gelukkig de kracht om dit goed zelf in de week in te plannen. Bewegen vind ik belangrijk. Ik ben ook een individuele sporter. Voor mij is sporten geen verplichting. Het gaat van binnenuit als vanzelf.
Door volle agenda’s is het lastig afspreken met vrienden.
Klopt als een bus. Onze dagen en die van vrienden zitten bommetje vol. Soms kan een afspraak pas na -tig maanden.
Zesendertig procent van de mensen voelt zich minstens een dag in de week opgejaagd.
Ik hoor daar sinds ik gestopt ben met mijn juffen-baan niet meer bij.
Conclusie:
Gejaagdheid van anderen voel ik om mij heen. Ik voel mijzelf niet meer zo gejaagd. Gejaagdheid had bij mij met verantwoordelijkheid te maken en die is bij mij enorm verminderd. De tijd op een dag vliegt soms wel om en daardoor kom ik in tijdnood.
Veel mensen proppen hun vrije tijd zodanig vol dat ze zich niet meer goed weten te ontspannen. Ik merk het bij sommige mensen als ik de startvraag van dit stukje stel. Hoe gaat het? En als ze antwoorden op de volgende manieren: Druk – superdruk – aller drukst.
Het Sociaal Cultureel Planbureau geeft aan dat gejaagdheid ten opzichte van vijftig jaar geleden is toegenomen .
Hoe voel jij dat?
Reactie plaatsen
Reacties