Onder de bel hangt een briefje met daarop de tekst: 'Lang bellen AUB.' Ik volg braaf de instructie op. Ding-donggggggg.
De voordeur van haar portiekwoning gaat open. Daar staat een vrolijke kleine slanke vrouw van 88 jaar met grote donkere kijkers, grijze natuurlijke krullen tot bijna op haar schouders. Ze draagt een parelmoerketting over haar dichtgeknoopte blauwe blouse. Bij het opengaan van de deur, voel ik direct een klik.
Kom binnen. Wat leuk dat je dit doet. Hier is de kapstok voor je jas en loop maar gauw door. Haar witte kleine hond staat te keffen. Het is bijna onmogelijk om elkaar te verstaan. Ze zegt: ‘Flint, hou eens op zeg.’ ‘Het is goed volk.’
Gelukkig ben ik niet bang voor honden. Ik ga door mijn knieën en kijk de hond recht aan. Hij moet nog niks van mij hebben.
Ik heb voor de eerste keer mini gebakjes meegenomen. Ze zet thee, zoekt de schoteltjes voor het gebak en zoekt nog wat langer naar de gebaksvorkjes. Ze zegt: ’Hè, waar heb ik die nou toch gelaten?’ ‘Mijn hoofd laat mij af en toe in de steek, maar meestal komt het wel goed en schiet het mij later te binnen.’
Ze vertelt mij dat ze geen nare verhalen wil vertellen en dat ik als ze te veel ratelt, haar maar moet stopzetten.
Inmiddels ben ik veertien keer bij haar geweest. Ik zie dat ze geniet van de wekelijkse interviews. Ik ook.
Mooie, trieste en toch ook nare verhalen rollen via haar heldere niet krakende deftige stem mijn dictafoon binnen. Als ik het achteraf beluister en uitwerk probeer ik haar woorden beschrijvend uit te werken zodat eenieder die haar levensboek gaat lezen het voor zich kan zien.
Het valt niet mee om er een lopend verhaal van te maken. Sommige belevenissen zijn lastig in de tijd terug te plaatsen. Ze heeft zoveel interessants meegemaakt en leert mij zoveel over het Jodendom dat ik er alleen maar nieuwsgieriger door wordt. Soms is haar mening erg ongezouten en direct. Ik stel vragen, luister naar haar en weet dat ik de verhalen alleen vanuit haar kant hoor. Daarom hebben we afgesproken dat het soms beter is om dingen niet te vermelden.
Als een verhaal nog te half is, krijgt ze huiswerk. Ze voert deze plichtsgetrouw uit. Ze kan goed overweg met word-bestanden op haar IPad. De dag voordat ik kom, stuur ik het uitgewerkte conceptstuk via de email naar haar toe. Ze leest het door en ziet mijn vragen staan. Als ik de week erop weer aanbel, heeft ze nagedacht over de vragen zodat we het stuk weer een laagje kunnen verdiepen. Het werkt perfect!
Ze zegt: ‘Dat ik met jou zo open ben, dat doe ik nooit hè.’ ‘Ik bof met jou.’ Ik zeg lachend tegen haar: ‘Ik bof met jou.’ ‘We boffen met elkaar.’ Haar grote donkere kijkers en mijn blauwe kijkers kijken elkaar stralend aan. Ik denk: ‘Wat ben jij een mooi mens. Wat voel ik mij een gelukkeling dat jij op mijn pad gekomen bent en jouw levensverhaal mag optekenen!’ ‘Dank je wel!’
Reactie plaatsen
Reacties