Jemig de pemig: Home to Rome

Wauw!

Wat supergaaf dat jullie dit gaan doen!

Een paar W-vragen razen als een storm door mijn hoofd.

Waar?

Wanneer?

Waarom?

Na de uitleg gaat de wind in mijn hoofd liggen.

Vol verbazing denk ik: ‘Kleine meisjes worden groot.’ ‘Dit zou ik een kleine twintig jaar geleden nooit gedacht hebben.’

Ik neem je even mee terug in de tijd.

Toen onze twee meiden nog in de basisschoolleeftijd zaten, wandelden we regelmatig in de vakanties. We hebben in de bergen ook wel eens in een berghut overnacht. Een heerlijk avontuur. Slapen in de rumoerige te warme hut, hutjemutje vol, maar toch ook een herinnering die we niet vergeten.  

Onze jongste genoot altijd van het wandelen, maar onze oudste had er meer moeite mee. 

Als zij geen zin had om verder te lopen, deed ze haar rugzak af en zei: 'Ik blijf hier zitten en ga niet meer verder.' Daar stonden we dan. Alles inzetten om haar mee te krijgen... Wat is er aan de hand? Heb je pijn, ben je moe? 

Bij de berghut kun je zwemmen, krijg je een ijsje ... zullen we een spelletje doen terwijl we lopen? Liedjes zingen? Niks werkte.

We werden er moedeloos van. 

Het enige wat hielp was met zijn drietjes verder gaan en haar laten zitten.

Uiteindelijk liep ze dan honderd meter achter ons. Moederziel alleen.

Als haar dwarse bui over was, kwam ze gelukkig weer bij ons wandelen.

Vandaag hebben we op grap-dag 1 april een bijzonder wandel-afscheidsontbijt. Onze oudste wandelt met haar vriend in vier maanden tijd van Amsterdam naar Rome. Onbetaald verlof in the pocket, tentje op de rug en gaan. Ze leggen iedere dag ongeveer vijfentwintig kilometer af. Ik denk dat hun stappenteller wel op hol zal slaan. Wij haken in mei aan en gaan een paar dagen meelopen. Hoogstwaarschijnlijk ben ik nu de zwakste schakel.

Ik ben zo trots op haar dat ze het lef heeft om deze waanzinnige uitdaging aan te gaan. Wat zal deze reis haar een hoop levenswijsheid gaan opleveren. Toverballen zullen haar hoofd binnenrollen en ze zal menig keer een binnenste buitenmomentje krijgen. Mijn moederhart vindt het stiekem ook wel heel spannend. 

Nu ze ver volwassen zijn merk ik dat ze veel activiteiten en gedachten vanuit hun kind-zijn hebben overgenomen. Onze gouden regel in vakanties was dat we allemaal om de beurt konden bepalen wat we gingen doen. Zo hing ik dagen bij de rivier op de camping omdat onze meiden dat wilden. En zo moesten zij mee aan de wandel.

Met een lach op mijn gezicht tik ik dit laatste stukje in.

Ik zie haar nog zitten op die steen en zeggen: ‘Ik ga niet meer mee.’

Ik denk nu: ‘Jemig de pemig, alles wat je er jong positief ingiet, maken ze zich eigen.’ ‘Een goed voorbeeld doet goed volgen.’ ‘Onze wandellust is er een van!’