Ik maak fouten. Jij maakt fouten.
We maken allemaal fouten.
De vraag is alleen ‘hoe ga je daarmee om?'
Ben jij iemand die zichzelf makkelijk kan vergeven of ben je iemand die de lat voor zichzelf hoog legt en last heeft van gespannen perfectionisme?
Goede fouten helpen je om je verder te ontwikkelen.
Foute fouten maak je omdat je geen nieuwe wegen in durft te slaan of niet weet hoe dat moet. Je blijft doen wat je altijd deed, terwijl de ervaring iedere keer uitwijst dat dat niet meer de beste manier is. Een foute fout is ook die handeling die je -tig keer uitvoert zonder te onderzoeken of hij eigenlijk wel werkt. Of is het zo dat als je dezelfde fout voor de tweede keer maakt het een verkeerde beslissing is? Denk aan de uitdrukking 'een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen.’
Hoe kijkt de wereld daar tegenaan?
Als dat hetzelfde is als op klassenniveau kan ik je het volgende voorbeeld geven.
Als ik in mijn juffentijd ruzie had met een bepaald computerprogramma of het smartboard, dan waren er altijd een aantal kinderen die mij daar op een negatieve manier op wezen. Oei, dacht ik dan en zei steeds weer: ‘Ieder mens maakt fouten en aangezien de juf een mens is … dan moet het toch no problem zijn.’
Er waren ook altijd een paar kinderen die mij in bescherming namen door te zeggen 'zeur niet zo!' 'Iedereen mag fouten maken, dus de juf ook.'
Ik heb mijzelf vaak afgevraagd hoe kinderen van elf jaar tot deze verschillende benaderingen komen.
Hoe gaat het gezin waarin het kind opgroeit hier mee om? Is de maatschappij zo gericht op fouten? Houden we het opzettelijk in stand, is het onze aard, de beste manier om te ontwikkelen? Waarom de behoefte om te bekritiseren? Waarom de wens om iemand te kleineren? Om de betere persoon te zijn en te denken dat je de ander moet helpen en op zijn of haar tekortkomingen moet wijzen? Waarom concentreren we ons niet op wat goed is gegaan? Waarom kunnen we de ander niet de ruimte geven voor zijn ontwikkeling in eigen tempo?
Sommige journalisten kunnen er ook wat van. Iedere fout die een minister maakt wordt heel erg uitvergroot. Zijn ze vergeten hoeveel goede dingen er gebeuren? Waarom overwinnen we door onze kennis en vaardigheden ten koste van de ander te laten zien? Zijn die journalisten eigenlijk zielige mensjes die in hun jeugd een trauma hebben opgelopen en is het nu tijd om aan de andere kant te staan? Kunnen ze alleen maar scoren door uitvergroting?
Ik heb geen idee. De waarheid zal diplomatiek gezegd ergens in het midden liggen.
Men zegt dat falen en opkrabbelen de beste leermeesters zijn. Struikelen en verdwalen laten je groeien.
Ik kan dat beamen.
Toen ik voor de klas stond keek ik iedere dag terug naar de missers die ik die dag had gemaakt. De vraag die erbij hoorde was: wat heeft deze blunder mij gebracht en hoe kan ik het morgen anders doen?
Als juf voor de klas ben je de hele dag interactief met de kinderen bezig. Je improviseert, werkt aan een goede veilige sfeer en zorgt ervoor dat er iedere dag veel geleerd wordt op cognitief, sociaal en creatief gebied. Er komen veel dingen op een dag op je pad. Ze zeggen niet voor niks dat een leerkracht een duizend-poter is, maar eigenlijk is niemand een duizend-poter, dus laat je iedere dag bewust of onbewust steken vallen.
Ik vroeg de kinderen ieder jaar een rapport-formulier in te vullen over mij. Dit waren waanzinnig leerzame momenten. Vooral van de kinderen die niet sociaal gewenste antwoorden invulden en kijk hadden op mij en het reilen en zeilen van een klas. Die onbewuste losse steken kwamen dan aan het licht. Ik ben ze daar nog steeds dankbaar voor.
Creatief klungelen met fouten maken onderweg zorgt voor een omweg, maar wel een omweg waar ik altijd veel plezier aan heb beleefd.
Hoe kijk jij terug op je dag?
Tel jij alleen je zegeningen of kijk je ook naar je blunders?
Reactie plaatsen
Reacties