Vrijheidssoep voor Vladimir

Ik eet mijn soep op en lees ondertussen het nieuws op mijn mobiel. Er woedt een oorlog in onze achtertuin en de vijand rammelt aan de poort van onze vrijheid.

De brute levensgevaarlijke gewelddadige stinkend rijke crimineel Vladimir Poetin zet ons leven op zijn kop met zijn begonnen oorlog en zijn opmerkingen over het gebruik maken van kernwapens. Op internet waant hij zich in vrijheidssoep met zijn Tinder-achtige foto’s. 

In mijn kinderjaren hadden we de regel dat je datgene wat je had opgeschept ook opat. Mijn moeder zette mijn leven op zijn kop als ik iets niet lustte met de opmerking: ‘Annemiek, eet je bord leeg.’ Als iedereen klaar was met eten, zat ik nog lang alleen aan tafel. Ik hoopte dat mijn moeder mijn bord weghaalde met het laatste restje eten er nog op. Dat gebeurde helaas nooit. Ik voelde mij dan rot en verdrietig.

Mijn ogen waren in die tijd soms gretiger dan mijn buik aankon. Ik had een truc om mijn eten toch van mijn bord te laten verdwijnen. Het veranderde in gedachten in een landkaart van de wereld. Ik verdeelde de landen in happen over mijn bord en slikte met mijn neus dichtgeknepen en mijn ogen dicht de happen door. Een hap voor Nederland, een hap voor België, een hap voor Duitsland. Net zo lang totdat de happen op waren en een leeg bord achterbleef. Dat gaf een bevrijdend gevoel.

Zal Poetin in zijn kinderjaren ook een moeder gehad hebben die zei: ‘Vladimir eet je bord leeg.’ Ik zie het al helemaal voor mij.

In het krappe eenkamerflatje in Leningrad zijn de gordijnen dicht. De lamp boven de eettafel schijnt fel op het bord met soep en op de bleke Vladimir. Eigenlijk denk ik dat niet zijn moeder, maar zijn vader hem commandeerde om zijn bord leeg te eten en dat zijn moeder voorzichtig probeerde zijn vader op andere gedachten te brengen.

Zal hij op 47-jarige leeftijd in 1999, toen een drietal landen lid van de NAVO werden, tijdens het leegeten van zijn bord gedacht hebben ‘een hap voor Polen, een hap voor Hongarije en een hap voor Tsjechië? Zat zijn missie ‘de herovering van het Tsarenrijk’ toen al in zijn hoofd?

Of zal hij net als ik vroeger in zijn kinderjaren te gretig opgeschept hebben en is daar zijn bodem gevuld om ten koste van alles de oorlog te winnen?

Eigenlijk hoop ik dat we Poetin en zijn vrienden een oorlogsvrij-vrijheidssoepje kunnen opdienen. En dat hij als zijn bord leeg is zelf inziet dat zijn missie volslagen idioot is.