Ongevraagd zeilt het haar leven binnen

Ze was opgetogen en oogde blij, maar tijdens onze rit op de fiets naar het filmhuis voelde ik dat er iets haperde bij haar. Ik durfde het niet aan te raken, niet te zeggen, maar maakte mij grote zorgen. Ik vertelde aan mijn wederhelft en haar man wat ik dacht en voelde. Haar man beaamde wat ik dacht. Het gaat niet goed met haar. De afspraak bij de huisarts en vervolgens de afspraak voor een groot onderzoek in het ziekenhuis was binnen een maand gebeurd. De uitslag liet een aantal weken op zich wachten, maar uiteindelijk kregen ze de uitslag en hoorden wij deze ook.

Het stormde eerst in haar hoofd en daarna is de wind gaan liggen. Gelaten neemt ze de boodschap aan. Ze zegt te neergeslagen: ’Het is wat het is.’ 'Ik moet het accepteren.'

Wow.

Wat een pech en wat verschrikkelijk voor haar, haar man en kinderen en anderen die haar liefhebben.

Hoe kunnen we haar helpen flitst het door mijn hoofd.

Wat gebeurt er met je als je uiteindelijk de wereld niet meer begrijpt?

Mijn hemel. Ik krijg er een zware buik van, schakel meneer google in en verdiep mij in de materie. Zij schakelt meneer google nog niet in en zegt gelaten: 'Ik merk het wel.' 

Het is een wereld die ik 9 jaar geleden gesloten had nadat de moeder van mijn wederhelft Pret was overleden. Haar pijn en en uiteindelijk haar niet-wetende leed zie ik weer op mijn netvlies verschijnen. Haar gedrag veranderde. Van een recht voor zijn raap vrouw werd zij een lief zachtaardig kaboutervrouwtje uit het kabouterboek van  Rien Poortvliet. Tijdloos, gulzig, slaperig, verdwaald en verdwaasd zijn de eerste woorden die mij te binnen schieten bij het denken aan haar laatste weken in leven. In een rap tempo sloot zij zich af van de wereld omdat ze de wereld niet meer begreep.

Ik bedenk mij: ’Hoe is het leven als je niet meer weet dat je leeft?’

Je gedachten zijn maar bedacht, maar wat als je je gedachten niet meer onder woorden kunt brengen? Het lijkt mij ontzettend vreselijk.

De geschiedenis zal zich nu bij haar herhalen.

In welk tempo is nog onbekend.

Hoe kan ik haar helpen? Hoe kan ik mij het beste ten opzichte van haar gedragen? Hoe kan ik haar laten voelen dat het wel erg voor haar, maar niet erg voor mij is dat ze dingen vergeet of niet meer weet?

Mijn eerste gedachte is om het met humor tegemoet te treden. Dat geeft lucht. Ik ga dingen niet ter discussie stellen. Dat heeft geen zin. Begrip tonen en geduldig zijn is nodig om in contact te blijven. Ik wil haar laten inzien dat je het beste bij de dag kunt leven. Actief blijven en obstakels ombouwen naar het mogelijke. Haar inzicht geven in waar ze blij van wordt. En doet ze deze dingen alleen of liever samen? Wat heeft ze nodig om dat te kunnen blijven doen? We hebben afgesproken dat ik haar in de ochtend app en dan kan ze zelf beslissen of ze meegaat naar buiten, de film of een museum. Pluk de dag. Ik vind dat lastig, maar wil het wel af en toe doen. 

Alzheimer is op jonge leeftijd  ongevraagd haar leven binnengezeild.

De woeste zee in haar hoofd is ongewild groot en onoverzichtelijk geworden. Haar hersenen worden gepest en zij kan hier niks aan doen. Het pakt haar leven af.

Ik ga haar af en toe boeien toegooien zodat ze nog zo lang mogelijk kan genieten van het bestaande leven. Ik voel de tijd dringen. Zij nog niet. Ze zegt teneergeslagen: 'ik zie het wel.' 'Ik moet het accepteren.' En dat vind ik zo knap van haar!