Vriendschapsverdriet

Ik: ‘Leef je nog?’

Zij: ‘Ja hoor. Hoezo?’

Ik: ‘Nou gewoon …’

Ik denk: ‘Eigenlijk niks gewoons.’ ‘Ik heb al honderd jaar niks van je gehoord.’ ‘Ik ben steeds degene die initiatief neemt in onze vriendschap.’

Ik voel mij gedumpt.

Ik voel mij geghost.

Ik voel mij gepasseerd.

Ik denk: ’Hoe kan dit?’ ‘Waarom hoor ik niks meer van je?’

Herken je dit?

Negen van de tien keer heeft dit niks met jou te maken.

De ander heeft het druk, neemt minder snel het initiatief, heeft problemen … Legio redenen kunnen de oorzaak zijn.

Als je de vriendschap in stand wilt houden zou je iets kunnen sturen in de trant van ‘ik dacht van de week aan je en zou het superleuk vinden om iets af te spreken.' ' laat mij even weten wat je ervan vindt.'

Ik heb in mijn werkende onderwijsleven op vier scholen gewerkt. Daar zijn mooie vriendschappen ontstaan. Sommige vriendschappen blijven bestaan en anderen verwateren. Dat geldt ook voor vakantievriendschappen, studievrienden en in de buurtvrienden. Mijn langste vriendschap houdt inmiddels bijna 40 jaar stand. Mijn nieuwste vriendschap nog geen jaar.

Soms groei je uit elkaar. Hobby’s, interesses en dromen bevinden zich dan te ver van elkaar. Soms komt het door de fysieke afstand of door tijd. Soms ook doordat je in een andere levensfase zit.

Er zijn dus genoeg redenen waardoor vriendschappen aflopen. 

Ik stel mijzelf steeds vaker de vraag of het erg is dat vriendschappen verwateren.

Bij sommige vriendschappen heb ik het gevoel dat het te veel eenrichtingsverkeer is. Dat wil ik niet meer.

Ik laat zo’n vriendschap nu doodbloeden. Beter zou zijn als ik iets laat weten in de trant van ‘jij bent leuk, ik ben leuk, maar het klopt niet meer samen’. 

Als ik niet de ghoster ben, dan ben ik geraakt en probeer ik het te accepteren en los te laten. Da's best een lastig dingetje.

Leermomentje voor mijzelf: Vriendschapsverdriet raakt en verdient een goede manier van afsluiten.

Hoe ga jij om met doodbloedende vriendschappen?