Dooddoeners

Ben jij een dooddoener?

Dooddoeners zijn dingen die we zeggen om het vooral niet over de dood te hebben. En hoewel goedbedoeld; deze dooddoeners vergroten het verdriet vaker wel dan niet.

Ik merk bij mijzelf dat ik het praten over de dood uit de weg ga. Ik vind het lastig om er over te beginnen. Ik merk bij anderen als ze iemand kwijt zijn door de dood, dat ze hun gevoel uitschakelen en met name ingaan op de feiten en de praktische zaken. Door het gesprek over je gevoel wel aan te gaan, gaat de dood weer leven.

De dood is een onderdeel van ons leven. Toch praat ruim 1 op de 3 mensen nooit over de dood. Terwijl het juist waardevol is om samen bij de dood stil te staan, erover te praten en elkaar erbij te helpen. Het gesprek aangaan verbindt en verrijkt, geeft rust, helpt bij rouw en verbetert de kwaliteit van ons leven.

De band Klein orkest heeft ooit een prachtige fantasievolle ballade over de dood geschreven. De zin ‘de dood komt je halen, de dood raakt je aan, dus de dood moet in levende lijve bestaan’ laat voor mij precies zien hoe leven en dood met elkaar zijn verbonden. https://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=kleine+orkest+tekst+ballade+over+de+dood&ie=UTF-8&oe=UTF-8

Ik heb kanker gehad en de dood even van dichtbij gevoeld.

Ook al is mijn kankercircus nu ruim 5 jaar geleden, ben ik beter verklaard, slik ik hormoonpillen om minder kans te hebben dat het terugkomt, toch denk ik iedere dag soms even en vaak vaker na over de eventuele gevolgen van een ziekte met mogelijke dodelijke afloop.

Ieder jaar heb ik mijn jaarlijkse controle. Deze houdt in dat er een mammografie, bloed geprikt en om het jaar een botscan gemaakt wordt om te checken of alles nog oké is en of mijn kwaliteit van leven door de bijwerkingen van de hormoonpillen te dragen is. Dat laatste is een lastig ding. Komen de gewrichtspijnen en mijn stijfheid van de pillen of speelt je leeftijd ook een rol?

Op zo’n moment word ik weer even in de spannende realiteit geworpen en worden mijn lijf en hoofd onrustig. Helpppp … wat als … kronkelt dan door mijn hoofd …

Mijn paniekmonster laat zich dan wat vaker horen en ben ik bang dat de geschiedenis zich zal herhalen en er een tweede kankercircus komt en dat is natuurlijk het laatste wat ik zou willen.

Ik praat weinig met mensen over deze angsten en de dood omdat ik voel dat vrienden niet goed weten hoe ze moeten reageren en het mij soms verstikt. Ik hou die angst over de dood vaak goed beschermd in mijn opberglaatje in mijn hoofd. En dat gaat gelukkig bijna het hele jaar goed.

Ik merk ook dat vrienden weinig spreken over hun komende dood of over hun begrafenis.

Best gek omdat de dood een onderdeel is van ons leven.

Het is mens eigen om de dood in de tijd vooruit te schuiven.

Maar stel dat later eerder komt, heb je dan alles gedaan wat je wilde?

Dat is iets wat mij bezighoudt sinds ik iemand ken die in mijn ogen op te jonge leeftijd is overleden. Zijzelf had er overigens uiteindelijk vrede mee. Zij voelde dat vooral haar omgeving er zo over dacht.

Ik heb sinds kort in mijn mobiel een notitie genaamd begrafenisfeestje. Daar staan wat ideetjes in die ik t.z.t. met mijn dierbaren zal bespreken.

Hoe ga jij om met jouw toekomstige dood of dood van dierbaren?

Ben jij iemand die de dood uit de weggaat?

Ben jij een dooddoener?