Planeet-verloedering door mijn kledingkast

Na een snelle telling van mijn kledingstukken staat de teller op 275 en dan heb ik mijn ondergoed en jassen niet eens meegerekend.

Mijn hemel. Waarom hangen en liggen er zo veel kleren in mijn kast?

34 jurken, 6 rokken, 23 vesten, 3 truien, 3 sweaters, 3 jasjes, 23 hemdjes, 18 lange mouw shirts, 43 korte mouw shirts, 9 bloesjes, 70 paar sokken en 50 stuks sportkleding.

Ik vraag mij af of dit ook zo bij andere mensen is, waar de hoeveelheid door komt en wat ik eraan zou kunnen doen om hier anders mee om te gaan. Ik duik in meneer google.

In de Nederlandse kledingkast liggen tussen de 150 en 200 kledingstukken. Bij vrouwen meer dan bij mannen.

Gemiddeld kopen we 46 kledingstukken per jaar en doen we 40 items weg. Ik doe minder weg omdat ik daar moeite meeheb. 

De wereldwijde trend is dat we steeds meer kopen en er steeds korter meedoen. Veel kleding wordt goedkoop aangeboden omdat deze vaak uit lageloonlanden komt. Vroeger kwam er een wintercollectie in de winkel en die hing er de hele winterperiode. Modetrends hadden een slakkentempo. Tegenwoordig hebben bepaalde winkelketens een opgefokte turbo industrie. Iedere twee weken hangen er nieuwe items in de rekken. Om wat voor reden dan ook, willen we onze look steeds veranderen en hollen we als gekken naar de stad.

In ons achterhoofd weten we allemaal dat kleding maken en het verspreiden één van de grote boosdoeners is van het kapot maken van onze planeet. We weten ook dat er mensen worden uitgebuit bij het maken van die kleding. Door de inflatie en omdat het kopen bij bepaalde concerns als de H&M, de Zara of de Primark nou eenmaal goedkoper is, doen we het toch.

Een rijkere en bewustere groep mensen stapt over op het kopen van duurzamere ecologische kleding, maar ook daar zit vaak een addertje onder het gras. Kijk maar eens op de site van keuringsdienst van waarden en zoek daar op greenwashing. Als consument denk je dat je het goed doet, je betaalt er meer voor, maar ondertussen …

Tegelijkertijd rijzen de tweede handswinkels als paddenstoelen uit de grond. Een mooi gegeven, maar helaas schieten ook daar de prijzen omhoog.

Een steeds grotere groep mensen wil hun ecologische foodprint wel verkleinen, maar kunnen het niet betalen.

Eigenlijk zou ik mijzelf de vraag moeten stellen waarom ik shop. Ik realiseer mij dat het een gewoonte is. Dwalen langs de rekken en op jacht naar iets wat direct goed voelt, voelt heerlijk. Als ik mijn slag geslagen heb, ben ik dankzij het vrijkomen van het gelukstofje dopamine blij.

Hoe kan ik stoppen met mijn koopgedrag?

Meneer google geeft veel tips. Ik ben begonnen met de onderstaande geselecteerde tips.

Afmelden van bepaalde nieuwsbrieven over kledingmerken.

Ik stap de komende zes maanden geen kledingwinkel meer binnen om iets te kopen. Kijken mag wel. (Ha ha net als de Nederlandse toerist in het buitenland ‘kijke kijke en nie kope’)

Ik koop niks meer via internet.

Ik bekijk mijn uitgaven in de ING-app Je kunt inzichtelijk krijgen hoeveel geld je ongemerkt per maand hebt uitgegeven aan kleding. Ik schrok echt van het bedrag.

Ik turf op een A4tje de weken dat ik niks heb gekocht. Die hang ik op een zichtbare plek op.

Ik beloon mijzelf na zes maanden op een belevenis die niks met kleding te maken heeft.

Zes maanden klinkt voor jou misschien kort, maar voor mij lang. Ik wil klein beginnen zodat ik mijn startdoel kan afvinken. Zo draag ik een steentje bij om mijn ecologische foodprint op onze aarde te verkleinen en zorg ik voor een beetje minder planeet-verloedering.

Doe je mee?