Fladdertijd

Ik had deze blog ook ‘hoeveel tijd heb ik op de hoge duikplank’ kunnen noemen. Ik heb als kind en als moeder regelmatig op een hoge duikplank of rots gestaan en getwijfeld.

Spring ik wel of … spring ik niet.

Het water leek opeens heel ver weg. De hoogte greep mij naar de keel. Ik overwon mijn angst na veel heen en weer geloop en tot drie-getel (1-2-3) en … sprong!

En als ik het dan deed, spoot het geluksstofje door mijn lijf. Eenmaal de angst overwonnen sprong ik vervolgens tig keer achterelkaar.

Beslissingen - voor de tijd die nog rest – nemen vind ik best lastig. Dit klinkt zwaarder dan het is, maar als een paal boven water staat dat ik geen 114 jaar word.

Mijn volwassen leven werd voor een groot deel gedirigeerd door de tijd met het daarbij behorende tijdsritme van onze kinderen met bijbehorende school-, sport-, vriendjes-en hobbytijd. Daar omheen hadden we onze tijdslimieten van werken gebouwd.

We raceten door en door en door en hadden het ondanks de overvolle agenda’s echt fijn zo.

Inmiddels wonen onze kids al jaren op zichzelf en daardoor hadden Pret en ik de afgelopen jaren wat meer tijd voor elkaar, ontdekten we veel nieuwe dingen, ging ik meer werken en deed een nieuwe studie. Daar was weinig tijd voor fladdertijd.

Sinds een paar maanden heb ik zeeën van tijd.

Ik ben nu echt baas over al mijn eigen tijd.

Dat voelt als een waanzinnig groot cadeau, maar heeft ook een randje.

Ik wil niet klagen, maar ik merk dat ik het best moeilijk vind om bewust na te denken over hoe ik mijn tijd indeel. Ervoor zorgen dat de tijd niet voorbij vliegt is best een grote uitdaging.

Ik verveel mij nooit. Dat komt denk ik doordat mijn hoofd werkt als een ideeën-fontein. Dat is tevens ook mijn valkuil. Ik spring overal in omdat ik zoveel leuk vind of anderen wil helpen en achteraf denk ik dan weer of dat wel de juiste keuze was. Zo fladder ik rond en blijf overal even zitten.

Dat randje gaat over de vraag die zegt dat ik de tijd moet nemen om te bepalen waar ik tijd voor neem.

Ik wil misschien wel uiteindelijk de allesomvattende perfecte keuze maken dus experimenteer ik er maar op los. Die wending of de perfecte keuze, de sprong van de hoge duikplank komt nu … of straks … of niet op mijn pad. Alles is goed.

Ik neem nu mijn fladdertijd en zit ook af en toe op het randje … stil te zijn.