In mijn studententijd noemden wij de megafoon van onze roei-coach een roeptoeter. De megafoon van mijn roei-coach galmde over het Eindhovenskanaal. En in … en uit … en pik op tijd in. … en trap niet door het bankje heen … en haal sneller aan. Allerlei roeitermen bereikten mij en de overige zeven dames via de megafoon over het water. Tussendoor moedigde hij ons aan en deed hij mij geloven dat ik letterlijk en figuurlijk vooruitging. Het voelde goed. Hij had er verstand van en ik wilde beter leren roeien. Zijn geroeptoeter hielp ons bij het neerzetten van een goede tijd bij de befaamde wedstrijd 'head of the river.’ Wij waren in de wolken!
Zijn geroeptoeter werkte omdat hij ethos (vertrouwen winnen), pathos (gevoelige snaar raken) en logos (beredeneren) gebruikte.
Als één van de drie ontbrak, dan sloeg hij de plank volledig mis. Gelukkig kwam dat maar zelden voor.
In talkshows en in kranten wordt ook behoorlijk geroeptoeterd. Ongenuanceerd worden er luidkeels allerlei meningen verkondigd. Er wordt letterlijk over elkaar heengewalst. En net als honden doet iedereen er zijn plasje overheen. Het maakt niet uit of het nou over The voice, nieuwe covid-maatregelen of om een nieuwe ontdekking gaat.
Dit geroeptoeter werkt bij mij juist averechts. Ik steek mijn kop in het zand en wil er dan even niks meer over horen, zien of lezen.
De benaderingswijze via de roeptoeter zoals mijn roei-coach vroeger deed was prima. Daar kunnen de roeptoeteraars van nu nog heel wat van leren.
Mijn idee zou zijn om een media protocol op te stellen waarbij vereist wordt dat je alleen mag aanschuiven aan tafel bij een talkshow of een stuk mag schrijven als je volgens de drie gestelde voorwaarden (ethos, pathos en logos ) kunt spreken of schrijven. Doe daar dan nog een scheutje ‘breng jouw boodschap aardig en respectvol over’ en dan steek ik mijn kop weer boven de grond uit.
Reactie plaatsen
Reacties