Ik ben je nog niet vergeten

In mijn hut-spot staat mijn hoge schoolkruk. Hij herinnert mij aan een groot deel van mijn bijzondere werkende juffen-leven. De kruk stond vooraan in de groep. Mijn anker- en rustpunt.

Mijn mobiel ligt nu vaak op mijn nostalgische schoolkruk.

Ik kreeg voor de kerstvakantie een appje van een oud-leerling. Er stond: ‘Hoe gaat het juf?’ ‘Je weet toch wel dat we een week eerder kerstvakantie gekregen hebben hè?’ ‘Kom je na de kerstvakantie gezellig langs?’ 

Ik appte hem met een grijns op mijn gezicht terug dat ik na de vakantie, als buitenstaanders de school weer in mogen,, op visite kom en dat ik inderdaad wist dat ze dankzij de lockdown een week eerder vrij hadden gekregen en dat ik dat heel vervelend voor ze vond. Ik voelde direct de onrust en de machteloosheid van de twee eerdere lockdowns in mijn hart. Deze keer echter wel zonder stress omdat ik niet meer verantwoordelijk ben voor een groep kinderen.

De afgelopen maanden ben ik gewend geraakt aan het feit dat ik sinds dit schooljaar langs de zijlijn sta in plaats van in het veld.

Ik heb er namelijk voor gekozen om het onderwijs te verlaten. Niet omdat ik het niet meer leuk vond, maar wel omdat ik andere dingen wilde gaan doen met mijn tijd.

Wat ik het meeste mis aan leerkracht zijn, zijn de individuele - en groepsgesprekken met de kinderen; geheimpjes maken met ze; uitspraken als ‘oh gaat dat zo of nu snap ik het’; lieve briefjes die op mijn bureau werden gelegd; meidenvenijn oplossen en ook het ombouwen of bedenken van rakere lessen door bestaande kennis te activeren, ze steeds meer autonomie te geven en ze te laten voelen waarom we deze lessen doen.

Naast het overbrengen van de vereiste cognitie inhoud was het voor mij het allermooiste om de kinderen mee te geven dat ze mochten zijn wie ze waren en ervoor zorgden dat zij zichzelf en de ander beter leerden kennen. Ik heb kinderen altijd in hun kracht geprobeerd te zetten. Onzekere kinderen zeker van zichzelf te maken was het grootste cadeau van het jaar.

Wat ik niet mis is het agressieparadijs van sommige ouders die vonden dat hun kind het koningskind was en ten koste van alles hun zin door wilden drijven. Dat kon bijvoorbeeld gaan over de nieuwe tafelgroepjes na een vakantie, verf op hun kleren, te veel huiswerk, te weinig huiswerk, te makkelijk huiswerk, te moeilijk huiswerk of het advies voor het voortgezet onderwijs.

Zolang ik nog appjes krijg van mijn kids van vorig jaar denk ik: ‘Joepie, ze zijn mij nog niet vergeten.’

Het wordt hoog tijd om eens even te gaan buurten bij ze.